2’sinde birinin elini tutmak zorunda olmadan yürüyebilmek, dilediğinde yemek yemektir belki özgürlük. 17’sinde canının istediği saatte, istediği kişilerle, istediği yere gidebilmektir muhtemel ki. 25’inde istediğinle evlenebilmek, istediğin mesleği yapabilmek olsa gerek. Bazen bir yazarın, bir düşünürün, bir ideolojinin peşinden gitmek. Bazen bilmek, öğrenmek. Bazense bildiğin halde bildiklerinin peşinden gitmemek.

Özgürlük ne yaptığın değildir aslında, yaptığın şeyi yaparken koşullardan bağımsız hissedebilmendir. Öyle nadide açan bir çiçektir ki özgürlük peşinden koşulmaz, sahip olunmaz. Gelip, yerleşiverir alan açtığın yere.

Yalnızlık ister özgürlük. Başka birinin, bir grubun, bir ideolojinin ya da bir inancın arkasına saklanmamıza razı gelmez. Tutunacağımız tek şeyin özümüz olduğunu anlamamızı ister. Kim olduğumuzu keşfetmektir özgürlük.

Yalınlık ister özgürlük. Tüm öğrendiklerimizi, tüm öğretileri, kimliklerimizi bırakmamızı ister. Tutunduğumuz, tutsak olduğumuz her şeyi görmemizi ister. Çünkü aslında kim olduğumuz konusundaki cehalettir, tutsaklık. Biz sandığımız şeylere tutsak oluruz.

Cesaret ister özgürlük. Kendimizi tanımladığımız her şeyi bırakabilme cesareti ister. Vazgeçmemizi ister. Hiçliktir özgürlük.

Özgürlük bizi Gerçeğe yaklaştırır. Çünkü aradan tüm kişileri, tüm kalıpları, tüm perdeleri kaldırtır. Yüklerinle, yargılarınla hatta düşüncelerinle gidebileceğin bir yol değildir O’na uzanan. Tüm bağlarından sıyrıl da gel yanıma der.

Bundandır belki de dünyada pek az kişinin özgür olabilmesi. Bir tercih olmaz bu kertede özgürlük artık, bir karaktere dönüşür. Atamızın ‘Özgürlük ve bağımsızlık benim karakterimdir’ demesi gibi.

“İnsanlara, gerçek dost nerededir diye sordum;
Biz dediler, yol bulamadık onun bulunduğu yere.
Bir hür kişi buldun mu, yapış eteğine;
Çünkü hür kişi, dünyada pek azdır.” 

Mevlana C. Rumi